Zazwyczaj dla określenia języka Królestwa Zjednoczonych Niderlandów lub Holandii wykorzystuje się wymuszenia nazwy "język holenderski".

Niestety nie można wykorzystywać zamiennie słowa "niderlandzki", gdyż obydwa te przymiotniki posiadają określoną definicję oraz stosowanie ich w identycznym sensie zwyczajnie jest błędem.

Język niderlandzki zalicza się do rodziny języków germańskich, z którymi jest spokrewniony. Zaistniał on w około 700 r. oraz kształtował przez cały okres średniowiecza. Dziś najbardziej poPULarny jest on w zachodniej części Europy. Jest on językiem oficjalnym w Holandii oraz Belgii. Poza tym posługują się nim mieszkańcy północno-wschodniej Francji oraz Niemiec, Arubie, w Surinamie i w dawnych Antylach Holenderskich. W przeszłości było to tzw. terytorium autonomiczne w Małych Antylach na obszarze Ameryki Środkowej. Obejmowało ono pięć wysp na Morzu Karaibskim.

W Polsce przez wiele lat w stosunku do języka wykorzystywanego w Holandii oraz Belgii używano nazwy "holenderski". Po podpisaniu tzw. językowej Unii w roku 1980 między tymi państwami, w naszym kraju wprowadzono nazwę j. niderlandzki. Porozumienie to dotyczyło wspólnego j. Unii, a język taki uzyskał nazwę niderlandzkiego. Oczywiście, odróżniają się one między sobą morfologią, fonetyka, słownictwem i składnią, ale formalnie Krajowa Rada Języka Polskiego ustaliła, że w naszym kraju na określenie języka tamtych regionów wykorzystuje się nazwy "niderlandzki". Nazwę "holenderski" zaleca jednak Standaryzacja Nazw Geograficznych oraz Wydawnictwo PWN, które stosuje również w swych publikacjach określenie "flamandzki". Po procesie ujednolicenia nazwy j. niderlandzkiego, wciąż zostały w użyciu słowa "holenderski" i "flamandzki", przy czym uzyskały one swe nowe znaczenie.

Aktualnie zamiast określenia "język" odnośnie holenderskiego, wykorzystuje się określenie "dialekt". Jest to więc lokalna odmiana języka niderlandzkiego. W wypadku etnolektu holenderskiego odnosi się on odmiany stosowanej w prowincjach Holandia Południowa oraz Holandia Północna.